Argentinie --> Chili --> Bolivia!

Hallo allemaal!

Ik leef nog :)

Kmoest mijn vorige blog bekijken om te zien waar ik gebleven was met vertellen. Dat bleek nog in mijn laatste werkweek van Argentinie te zijn. Ondertussen ben ik al weer heel wat ervaringen rijker, dus hou je vast!

Na een supergezellig afscheids/zwembad-feestje in het Monkey hostel in Mendoza, samen met Melanie, een vlaams meisje dat er ook gewerkt had, haalde ik maar nét mijn 15-uur durende (vrij dure) bus naar Tucuman, in het noorden van Argentinie (blijkbaar kan ik al slapend mijn alarm uitzetten). Het was wel raar om na een maand op een plek gebleven te zijn weer te gaan reizen.

Het noorden van Argentinie is vrij toeristisch, vooral rondom de stad Salta, maar ik ging eerst naar een vallei met wat kleinere dorpjes. Dat was een hele goede keuze, want op de eerste dag ontmoette ik meteen al wat Argentijnen en bijna geen buitenlanders. Een verademing na alle buitenlandse toeristen in Mendoza! Die week heb bijna elke nacht in een andere stad of dorp geslapen, go with the flow, met een groep reizigers bestaande uit veel argentijnen en nog een verdwaalde Hong Kongse en Duitser.

De vallei was echt geweldig! Alhoewel de hele rit per bus van e ene naar de andere kant maar 6 uur is, begin je in een woestijnachtig gebied, vervolgens zit je opeens in een tropisch bos en kom je aan op een vruchtbare hoogvlakte met een dorpje (Tafi del Valle). Hier heb ik een nachtje geslapen, in een hostel waar ze zelfgemaakte pasta serveerden voor het avondeten! De volgende ochtend vervolgde ik mijn reis door de vallei en terwijl de bus omhoog klom reed hij de wolken uit en zag je een prachtige, witte deken in de omringende dalen liggen. Nog geen uur later veranderde het landschap drastisch: opeens rezen overal boom-hoge cactussen op in de vallei. Het dorpje Amaicha vormde de uitvalsbasis voor een bezoek aan pre-Inca ruines. Pre-Inca inderdaad, want de lokale bevolking hier was later veroverd door de Inca´s (die in tegenstelling tot de Spanjaarden niet iedereen uitmoordden). Daarna heeft het volk (de Quilmes) nog 130 jaar weerstand geboden aan de Spanjaarden, wat een record was voor Argentinie! Anyway, superinteressant om iets van die cultuur mee te krijgen.

Ik zal het laten om alle details te beschrijven van mijn laatste week in Argentinie, want het is gewoon te veel. Via Amaicha - Cafayate - Salta - Jujuy (voor de kenners of google-maps-fanaten) ben ik naar Chili gereisd. Het was lastig om een goede verbinding te vinden naar Antofagasta, waar Paul aan zou komen, maar met de hulp van 3 Chileense vrouwen (die in Argentinie waren geweest voor plastische chirurgie, want dat was lekker goedkoop) ben ik er uiteindelijk beland (San Pedro - Calama - Antofagasta). Superfijn om Paul weer te zien!

Antofagasta is een bizarre stad. Heel lelijk, maar vooral een heel gek landschap: gelegen aan de oceaan met dan direct daaraan de kurkdroge woestijn. We zijn zo snel mogelijk vertrokken naar de ´echte´ woestijn: het dorp San Pedro de Atacama (Chili) is een typische plek waar alle huizen gemaakt zijn van Adobe, kleimuren. Het is een uitvalsbasis voor excursies naar geisers, maanlandschappen en voor jeep-toers naar Bolivia. Hier hebben we iets heel bizars gedaan: sandboarden! Dus snowboarden van zandduinen af. Ik was er niet helemaal weg van, maar Paul ging als een tierelier, en kon het natuurlijk meteen alweer supergoed (jaloers!). :P Verder was het de perfecte plek om de sterren te bekijken. (Recent zijn in het Noorden van Chili verplicht alle witte lampen vervangen voor gele, vanwege alle observatoria die in de regio liggen.)

Na ons korte woestijnavontuur vertrokken we met een jeep-toer naar de hoogvlakten van Bolivia! Het idee was om ´s ochtends vroeg San Pedro uit te rijden, en dan na uurtje de Boliviaanse grens te bereiken. Helaas duurde het 2 uur om Chili uit te komen, ivm 4 vakantiebussen met Peruanen die ook bij de grensovergang stonden. Anyway, that´s holiday. Eenmaal in Bolivia (op een hoogte rond de 4700 meter!) stapten we, enigszins licht in het hoofd, met 4 andere vakantiegangers en een Boliviaanse chauffeur een jeep in & daar gingen we! Drie dagen lang reden we over de prachtige hoogvlaktes van het Zuiden van Bolivia, de eerste dag en nacht boven de 4300 meter, maar omringd door besneeuwde vulkanen van 5 á 6000 meter! Onderweg maakten we stops bij lagunes in alle kleuren van de wereld met honderden flaminco´s, gigantische vulkanische rotsen in gekke vormen, geisers en thermale baden. De laatste dag was spectaculair, want toen kwamen we over de Salar de Uyuni, de grootste zoutvlakte van de wereld! Uiteraard hebben we daar energie gestoken in het maken van bizarre perspectief foto´s. Ik hoop van harte dat ik deze en andere foto´s binnenkort met jullie kan delen, want deze pc is weer veel te sloom.. :S

Na 3 dagen vol met indrukken zijn Paul en ik een nachtje tot rust gekomen in het stadje Uyuni, slechts op 3600 meter.. Vervolgens zijn we naar de mijnwerkstad Potosi gereisd (4000 m), vooral om een kijkje te nemen in de mijnen. Dat was zeer indrukwekkend! De zilvermijnen zijn zowat de enig vorm van inkomsten van de stad, en er werken dus meer dan 10.000 mannen elke dag in de 100 verschillende mijnen in de Cerro Rico (Rijke Berg). Ook de zonen moeten vaak gedwongen beginnen met werken vanaf hun 14e. De mijnwerkers hebben een hele goede, sarcastische vorm van humor onderling, dat nodig is om elke dag 10 uur in die gevaarlijke plek te werken. Onze gids was een ex-mijnwerker en zijn halve familie werkt er nog steeds, dus hij kon ons alles laten zien en vertellen hoe het echt was. Om de mijnwerkers ook wat te laten profiteren van de bezoeken van de toeristen, moet je van tevoren wat frisdrank, cocabladeren en dinamiet (!) kopen om cadeau te doen aan de ´mineros´ die je tegenkomt. Cocabladeren kouwen werkt tegen de hoogteziekte en stilt het hongergevoel. De mijnwerkers eten niets tijdens hun shift, omdat dat te ongezond is met alle giftige gassen. Het lijkt dus of alle mannen een pingpongbal onder hun wang hebben, wat dus eigenlijk een bal van gekouwde cocabladeren is. Mijn longen zijn spontaan een jaartje ouder geworden in de 2 uur in de mijnen, maar het was de ervaring zeker waard. Ik heb ook de eerste dag regen en kou gehad (in ruim 2 maanden!). Brr..

Nu zijn we in La Paz, de hoofdstad van Bolivia. Gek genoeg voel ik hier de hoogte een beetje, terwijl het 500 meter lager is dan de andere plekken.. Misschien komt het door de uitlaatgassen, het is echt heel vies op straat, aangezien alle afgedankte auto´s uit Amerika, Japan en Zweden hier rondrijden (Europese auto´s zijn nog te duur blijkbaar..). We hebben al veel mooie plannen: een berg beklimmen, mountainbiken, naar de jungle.. Maar dat volgt later!

Alleen nog even laten weten dat alles hier goedkoop is! We slapen in de wat betere hostels, en betalen nog steeds slechts 6 euro per nacht (de helft van Argentinie). Verder kunnen we dagmenu´s eten tussen de 9 en 20 Bolivianos (1 - 2,5 euro). En het is nog lekker ook. Dus, vrij relaxt, nu kunnen we ons geld uitgeven aan alle activiteiten die we maar willen!

Nu gaan we naar een Lama BBQ Party van het hostel. Lama eten en lama kleren dragen (als je ze hebt) :P

Heel veel liefs en gezondheid!

Kusjes Karin

ps: foto´s volgen wanneer het lukt..