Jungle, Altiplano en Inheemse culturen - VERVOLG

Hey allen, daar ben ik weer met het vervolg van het verhaal.

Over 3 uurtjes spring ik alweer in de bus richting Arequipa (mijn eerste nachtbus van mijn hele reis, ben benieuwd). Het is hier nu trouwens 16:30, 7 uur eerder dan in Nederland! Best gek, aangezien ik in Argentinie slechts 4 uur verschil had met jullie..

Maar goed, vervolg:
-------------------------------------

Pampa

Levend en wel, pronkend met onze hippe jungle t-shirts en zelfgemaakte sieraden, waren we weer van de jungle in het stadje beland. Paul had wel een aparte verwonding: een vrij grote mier had letterlijk een hapje uit zijn vinger genomen. Het was heel klein, maar wel heel bijzonder voor een mier..

De volgende 3 dagen hebben we alleen maar op onze kont gezeten in een jeep en een boot op de Pampa Toer. De tropische pampa´s (laagland) zijn in het regenseizoen (december tot begin april) helemaal overstroomd. In het droogseizoen bestaat het uit heel veel grasland met rivieren omringd door wat bomen, maar toen wij er waren was letterlijk alles rivier! De toer bestond uit veel varen in een motorbootje en proberen om zoveel mogelijk dieren te spotten, met rivierdolfijnen te zwemmen en piranas te vissen. We sliepen 2 nachten in een groot huis op palen, dat alleen te bereiken was met de boot. S nachts kon je met je lampje schijnen en dan zag je overal om je heen de ogen van de alligatoren rood oplichten. Het huis had een soort ´huis´ alligator, Pedro genaamd, die ook overdag weleens opdook (zie de foto van Paul met Pedro op Facebook!) Pedro was de hele nacht actief met in het ondiepe water onder de hut liggen en vissen vangen. Dus toen we in ons bed lagen hoorden we de hele tijd geplons, letterlijk onder ons bed!

We hebben vrij veel dieren gezien, waaronder een paar soorten apen (die btw niet kunnen zwemmen dus tijdens het regenseizoen gevangen zitten in hun bomen), heel veel roze rivierdolfijnen, heel veel soorten vogels, krokodillen en een soort luiaard. Beter dan de dierentuin! Het met de dolfijnen zwemmen was meer voor het idee: het water is heel donker, dus je ziet ze niet. We hadden pech en kwamen 2x een groep dolfijnen tegen met een jonkie, en dan spelen ze niet met je. Dus ik heb ze niet aangeraakt, maar ze waren wel ongeveer een meter verwijderd, want ze cirkelen om je heen uit nieuwsgierigheid. Het spelen schijnt vrij pijnlijk te zijn: ze bijten je namelijk zachtjes (en soms hard) in verschillende lichaamsdelen..

Culturen

Na 3 dagen veel eten en op onze kont zitten, waren we er wel weer aan toe om voet op vaste grond te zetten. Dus hup terug naar La Paz in het mini-vliegtuigje, waarmee we helaas allebei vrij misselijk in de stad aankwamen. De hoogte (boven 3000 m) hielp ook niet echt mee.

Voor de volgende dag hadden we een vrij ingenieus plan gemaakt met verschillende bussen, dat echt verrassend soepel liep. Het doel was om aan het eind van de dag in Puno aan te komen, een stad in Peru gelegen aan het Titicaca meer. Eerst gingen we mee met een excursie naar het Tiwanaku tempelcomplex, een gerestaureerde archeologische opgraving van een cultuur die meer dan 3000 jaar bestond nog voordat de Inca-cultuur oprukte. Deze civilisatie had een speciale, efficiente manier van landbouw ontwikkeld, waardoor ze de basis legden voor de meer dan 300 soorten aardappelen en 100 soorten mais die Zuid Amerika nu kent! Wat ook heel knap was, was hun kennis van de sterren en de zonnecyclus, en hoe ze gigantisch beelden en gebouwen hadden gemaakt uit monolieten, dus uit 1 hele grote steen.

De excursie eindigde in de middag en toen zijn we in de stromende regen langs de weg gaan staan om op een bus te wachten richting de grens. Dat lukte vrij goed en terwijl de zon alweer vrolijk scheen, zijn we lopend de grens van Bolivie naar Peru overgegaan. Cool, om een keertje een grens gelopen te hebben! Al snel hadden we een supergoedkope bus naar Puno & konden we genieten van een uitzicht over het gigantische Titicaca meer.

In Puno zijn we naar de drijvende eilanden van de Uros cultuur geweest. Hun voorouders zijn heel lang geleden het meer op gevlucht voor andere, bazige volken en leven nu nog steeds deels op zelfgemaakt eilanden van Tortora, een soort riet uit het meer. Echte pure Uros-mensen bestaan helaas niet meer, ze zijn allemaal gemixt met de Aymara en Quechua (Inca) bevolking die rondom het meer leven. Er zijn ongeveer 50 kleine eilandjes met een paar gezinnen op elk eiland en tegenwoordig is toerisme een belangrijke inkomst voor de eilandbewoners. Wij hebben een klein eilandje bezocht, waar de ´president´ van het eiland ons uitlegde hoe alles gemaakt was en een rondleiding gaf. Het zag er allemaal heel idyllisch uit, maar de bewoners moeten hard werken om hun eilanden te onderhouden: de onderkant rot heel snel weg en er moet continu nieuw riet bovenop gelegd worden. De Uros maken letterlijk alles van het riet, zoals boten, uitkijktorentjes, huizen en souvenirs. Voor ons was het een soort bizarre sprookjeswereld, ik vond het heel bijzonder om de eilanden te bezoeken.

En toen.. nog 1 week te gaan om de laatste grote attractie samen te bezoeken: Macchu Picchu!

Natuurlijk de toeristische bestemming van Peru en supercommercieel, en daar zag ik eerlijk gezegd wel een beetje tegenop. Het is best vermoeiend om in elke stad een halve dag te moeten besteden om de prijzen en kwaliteit van verschillende travel agencies te vergelijken, een gedeelte van het reizen dat ik dus echt NIET leuk vind. Dus we waren er heilig van overtuigd dat we Macchu Picchu zelf wilden bezoeken, zonder een of andere dure toer waarbij we weer in een groep zouden belanden met potentieel saaie mensen of arrogante gids. Na een uurtje ´winkelen´ bij verschillende toeristenkantoortjes was dat idee alweer weg: Macchu Picchu bezoeken is hoe dan ook duur. De entreeprijs ligt vast, de treinprijs ligt vast, de overnachtingen zijn duur. Zelf gaan was zoveel geregel in 1 dag, dat we toch maar gewoon met een georganiseerde reis zijn gegaan, die zelfs goedkoper was dan dat we het zelf hadden kunnen regelen!

In 4 dagen zijn we via de Salkantay trek naar Aguas Calientes gewandeld, de stad aan de voet van Macchu Picchu. Het was een trekking met vrij veel uur lopen per dag, maar wel over relatief makkelijke wegen. Het uitzicht op de 2e dag was spectaculair; we passeerden een pas van 4600 meter met uitzicht op de gigantische sneeuwwand van de berg de Salkantay. De andere dagen bestonden uit veel afdalen (meer dan 2000 m), iets dat mijn knie nog steeds vrij goed voelt helaas. Gelukkig hadden we een hele toffe groep mensen, een hele enthousiaste gids en prima eten. De gids noemde ons de ´Amazing Family´ en dat was een veelgehoorde quote in de 5 dagen. Goed om de spirit erin te houden! Dat was nodig, aangezien ik eigenlijk best wel ziek was alle dagen & zelfs een halve dag het gesmokkeld door een stuk de bus te nemen. Echt slecht voor mijn ego!

De 5e dag gingen we om 4:00 ´s ochtends op, om via 2000 traptreden naar de ingang van Macchu Picchu te klimmen en om 6:00, precies voor de eerste toeristenbus aankwam, de stad in te kunnen rennen!

Snel wat foto´s schieten van de Inca-stad zonder toeristen en de zonsopgang zien met zijn allen. We hebben meer dan 10 uur doorgebracht in het centrum van het oude Inca-rijk, ronddolend tussen de prachtige granieten bouwwerken en vooral heel veel trappen beklommen en weer afgedaald! Het stroomde al heel snel vol met groepen oude mensen en backpackers, maar dat mocht de pret niet bederven. Vanaf de berg die ernaast ligt, de Wayna Picchu (nog meer traptreden!), had je een uitzicht over alle ruines en kon je goed zien dat de stad de vorm van een vogel heeft. Ik vind het echt heel bijzonder hoeveel detail alles in Macchu Picchu heeft: waterkanalen, minitraptreden in muren & de bestaande rotsen perfect verwerkt in de tempels. En dan te bedenken dat alles van keiharde graniet is, een van de hardste steensoorten op aarde.

Ondanks alle commercie, was het dus nog steeds de moeite waard om Macchu Picchu te bezoeken. Aanrader. (En de stad Cusco is ook echt heel erg mooi, met kleine straatjes en veel hoogteverschil.)

Dat was hem weer, alle verhalen zijn verteld & ik ga mijn best doen om weer nieuwe avonturen te beleven. Op dit moment ben ik aan de antibiotica (voor een soort darmparasiet, opgelopen in Bolivia) en heb ik een pijnlijke knie, en moet ik nog wennen aan het opnieuw alleen reizen. Dus allemaal niet zo heel erg positief, maar dat kan dus alleen maar beter worden in de aankomende dagen. Ik kan in ieder geval uitkijken naar Koninginnedag vieren in Arequipa!

Hasta luego!

Karin