Groeten uit... Huaraz, Huanchaco, Chachapoyas

Hola muchachos!

Ahhh! Over precies 2 weken ben ik alweer in Nederland. Dat is een heel raar idee, aan de ene kant kijk ik er naar uit en aan de andere kant wil ik nog lang niet weg uit dit heerlijke leven in Zuid-Amerika! Elke dag beleef ik nog zoveel leuke, gekke en nieuwe dingen & elke dag ontmoet ik reizigers en locals die me vertellen over zoveel andere mooie plekken om geen te gaan en te ervaren. Zucht..
De afgelopen paar weken ben ik in de grote stad, in de bergen, op het strand en op het platteland geweest. Ik heb ontdekt dat de sfeer in het noorden en noord-oosten van Peru heel anders is dan in het zuiden; de mensen zijn zo aardig en open! Er zijn veel plekken met veel minder toeristen, en daardoor trek je wel meer aandacht (Gringa, gringa! roepen veel kinderen), maar het is vooral positieve aandacht en het is heel makkelijk om contact te krijgen met gewone Peruanen. En het is goedkoop.

Sinds het schrijven van mijn vorige blog ben ik nog een paar dagen in de grote stad, Lima, gebleven. De hoogtepunten waren het proberen van lokale cuisine: ceviche (bijna rauwe vis in limoensap, ui en kruiden), causa (een hele fijne mix van vis , krab of octopus tussen een puree van aardappel en groenten), antichuchos (mijn favorite! Een spies van runderhart van de barbecue), picarones (gefrituurde ringen van een soort oliebollendeeg gemaakt van meel van zoete aardappel, met honingdip, mmmm) en tenslotte Suspiro Limeno (een toetje met heel veel ei en suiker en room, heel zwaar op de maag na het eten!) Misschien google voor wat foto impressies? Het andere hoogtepunt was op de vismarkt van Chorillos, de naam van de wijk waar ik tijdelijk woonde aan de kust. Rond de markt zwerven honderden pelikanen, wachtend op een lekker maaltje. Samen met Emilio ben ik de pelikanen gaan voeren. Dat was tegelijkertijd geweldig en beangstigend, want deze vogels zijn groot en hun snavel is supergroot! Binnenkort zal ik jullie trakteren op een fotoalbum van de pelikanen, kunnen jullie zelf een idee krijgen wat ik bedoel.

En toen.. op naar de hoogste bergen van Peru! De stad Huaraz voelt aan als een groot base camp voor klim- en wandeltochten. Niet verbazend dat de sfeer dus ook heel erg goed was in de stad, want alle reizigers waren er voor maar een ding: de bergen. In mijn hostel was het een komen en gaan van alpinisten (andinisten), klimmers en wandelaars, die nu en dan weer een paar dagen weg waren voor de beklimming van een berg of en meerdaagse trekking. Helaas zat ik nog steeds te kwakkelen met mijn knie, dus 5000´ers oplopen of trekking met volle bepakking gingen hem niet worden. Wat blijft er dan nog over? Juist, sportklimmen! Omhoog klimmen, aan een touwtje naar beneden. Perfect.

Samen met een Amerikaans koppel ben ik 5 dagen naar Hatun Machay geweest. Een geweldig mooi ´bos van steen´ in een vallei op 4200 m hoogte, in the middle of nowhere, en met een berghut als basis voor alle klimmers. De structuur van de rots had ik nog nooit eerder gezien en het was werkelijk een paradijs met routes op plaat, overhang, dakjes, scheuren, kleine randjes en schoorstenen. Ryan en Stephanie, de Amerikanen, waren beginners en dus moest ik alles voorklimmen en een beetje de instructeur spelen, wat ik best wel leuk vond. Na drie maanden niet klimmen kon ik sowieso niet meer dan een 5c klimmen, maar dat was geen probleem, aangezien er meer dan 100 routes waren varierend van 4 tot 8b. De rotsen hebben de gekste vormen (boulderen kan je er ook), en alleen al het wandelen in het ´bos´ was een avontuur. USAC´ers: GAAN! De sfeer in de berghut maakte deze trip helemaal af.

Na Hatun Machay ben ik nog een avond in een reggae bar geweest, om vervolgens een paar dagen in en rond twee kleinere plaatsen in de vallei door te brengen. Een eendaagse hike naar Laguna 69 kon mijn knie wel aan gelukkig, waardoor ik wel de hoogste berg van Peru van iets dichterbij heb kunnen bewonderen (6000-nog wat meter). Verder nog bij een memorial geweest van Yungay, een dorpje dat in 1970 in een klap bedolven is onder een lawine van aarde, waardoor meer dan 15.000 mensen van de aardbodem weggevaagd waren. Indrukwekkend en triest.

Na een vrij bumpy ride kwam ik weer terug bij de Peruaanse kust en ging meteen naar Huanchaco, een relaxt dorp met vissers en surfers. Hier ontmoette ik meteen heel veel gezellige mensen en dompelde me onder in de rustige sfeer van het strandleven. Na twee surflessen en 2x zelf proberen heb ik een redelijk idee van wat surfen is nu: heel veel peddelen. Haha, echt een perfecte sport om je helemaal uit te putten, want je moet telkens weer terugpeddelen de zee in of om op de juiste plek te blijven. Het was een mooie uitdaging, maar ik heb wel veel moeite om soepel op te staan wanneer ik dan eindelijk een goede golf te pakken had. Verder ook nog een hele mooie pre-Inca ruina bewonderd, maar nu heb ik een beetje genoeg van al die ruines hier in Peru. Er is er bijna eentje in elk dorp!

Na een paar dagen zon en zee (strand mocht geen naam hebben), hield ik de golven voor gezien en samen met Marcus, een duitssprekende Italiaan, heb ik het noordelijker opgezocht. Een dagje in de supermoderne stad Chiclayo was meer dag genoeg, want behalve de gigantische markt voor alles wat je maar kunt wensen, was er niet veel te beleven. Sinds 3 dagen ben ik nu in Chachapoyas, een stadje in de heuvels aan de rand van de jungle, maar het is meer platteland. De mensen zijn hier wederom warm en open. Er is de hele week een feest, en elke avond is er een uitmarkt in een andere wijk met lokaal eten, drinken en een band. Helaas is de muziek vooral Huayno en Cumbia (ik zeg: youtube!), niet mijn favoriete muziekstijlen, maar heel populair in deze regionen. Rondom de stad zijn wederom veel ruines, maar ook een soort sarcofagen gemetseld in hoge rotswanden. Die wil ik morgen gaan bekijken, want er zit een mooie wandeling aan vast. Mijn knie werkt weer wat beter mee trouwens, daar ben ik er blij mee!

Hopelijk kan ik dit weekend naar Cajamarca, een andere stad, maar daar is nu een hele grote opstand tegen het winnen van mineralen in hun natuur. De wegen zijn geblokkeerd en er zijn gevechten tussen demonstranten en de politie, dus het is niet verstandig om er heen te gaan nu.

Oeh, er wacht iemand op me, ik heb wederom veel meer tijd aan deze weblog besteed dan gepland, moet er vandoor!

Dit was mijn een-na-laatste blog denk ik, binnenkort nog een kort berichtje vanuit Lima over de laatste 2 weken. Dan horen jullie hoe het zit met de opstand..

Tot snel allemaal!
Karin