Kerstverhaaltje

Het is vrij laat, maar voordat je uit de vakantiesferen bent, moet ik dit natuurlijk nog kwijt...

Hou je vast, want hier komt HET Kerstverhaal:

Men zegt altijd dat Kerst de tijd is voor familie, vrede, gezelligheid, het kindje Jezus enz… Maar om eerlijk te zijn gaat Kerstmis maar om één ding: eten.

Nou zijn ze in Roemenië al aardig goed in veel eten, met Kerst doen ze er nog een schepje bovenop. Elke familie slacht zijn eigen varken. Traditie heet dat. Dus wij als integrerende, geïnteresseerde mensen konden dit event natuurlijk niet missen. Daar stonden we dan op 23 december, te wachten in de achtertuin van Lucian’s zus in ‘the village’. En eigenlijk was het niet eens zo erg als verwacht. (Maar vegetariërs, misschien moet je deze alinea maar eventjes overslaan!)
4 mannen grepen het (krijsende) varken, legden hem op zijn rug en voor ik met mijn ogen kon knipperen was de keel al doorgesneden. Het is even raar als de snijder vervolgens zijn hand in de keel steekt om te voelen of het wel goed gesneden is, maar het was oké. Maximaal 30 seconden en het varken was in de biggenhemel. Een aparte ervaring, maar echt wel de moeite waard.
Gelukkig offeren ze het varken niet voor niks, want ze gebruiken echt alles van zo’n beest. Tot aan de oren, neus en botten aan toe om een smerige gelatine-achtige gelei (piftii) te maken. Samen met Arevik heb ik geholpen om worstjes te maken (gemixt vlees met de vleesmolen in echte, schoongemaakte darmen persen). Dat was eerlijk gezegd heel erg leuk. (Check de foto’s.)

Toen kwam het belangrijke moment: mijn familie kwam naar Roemenië! De hele middag heen en weer telefoneren, want aangekomen in Boekarest stond het meteen een moeilijke taak te wachten: met de auto naar mij toe komen. (Lees: 5 uur rijden, dwars door Bucharest, Roemeense ‘regels’ + dichte mist). Ze haalden het in 6 uurtjes, wat superknap was en toen zag ik mijn ouders en lieve zusje weer na 2,5 maand. Het was meteen als vanouds. :)

De volgende ochtend (24 dec) liet ik ze meteen vol in de Roemeense cultuur duiken. We gingen naar Timiseni, het kleine dorpje van Lucian’s ouders. Ik merkte hoeveel ik onderhand al gewend was, toen mijn moeder verbaasd foto’s begon te maken van loslopende koeien, geiten en oude dorpsvrouwtjes met de woorden: ‘Het is net een openluchtmuseum!’
Op 24 december hebben ze op het platteland de traditie dat alle kinderen de straat op gaan en langs alle huizen lopen. De mensen staan buiten aan de weg en geven brood, koekjes, fruit enzovoorts aan de kinderen. Maar omdat dit dorpje zo ongeveer tien kinderen overhad, liep gewoon iedereen langs elkaars huis. Wij dus ook. Daar gingen we, als Nederlandse rijke familie, langs alle lieve, oude omaatjes om eten en warme wijn te ontvangen. Maar zij zien het helemaal niet als bedelen, want voor de oude dametjes is het echt een kwestie van eer om iedereen iets te geven. Dus als papa bijvoorbeeld vergat brood te pakken, riep zo’n oud vrouwtje hem terug: ‘Heb jij al gehad?’ En dan moest ie als de wiede-weerga maken dat ie terugkwam om het broodje van haar te pakken! Vervolgens kregen we een echt Kerstmismaal bij Luca’s ouders. Eerst ‘Salata de Boeuf’ (groenten met een hele hijs mayonaise), daarna ‘Sarmale’ (varkensgehakt, rijst en ui gewikkeld in koolbladeren), vervolgens ‘Carnaii’ (worstjes van varkensvlees of –lever) met in zuur gelegde groenten & uiteindelijk (zoals gewoonlijk als je al veel te vol zit) ‘Prajituri’ (cake enzo). Alles helemaal vers en zelfgemaakt. Zelfs de alcohol is hier zelf gemaakt en bij elke gang drink je iets anders. Als ik het met goed herinner bij de eerste gang Mures (sterke drank met bosbessensmaak), de 2e was uicâ (sterke drank), de 3e was huiswijn & bij de cake mochten we dan eindelijk frisdrank drinken. :P Je snapt dat het erg gezellig was.
Maar dat was nog niet alles. In de avond gingen we naar de oudste zus van Luca om te zien hoe de kerstman voor de kindjes kwam. Hij had zelfs voor ons iets gekocht! Nog steeds ongelofelijk hoe gastvrij die mensen zijn. Toen op naar de schoonouders om nog meer volgepropt te worden met lekkernijen en alcohol. Overal waar we kwamen wilden ze Inge in Roemenië houden. ‘We vinden een Roemeense jongen voor je, blijf hier, blijf hier!’
Weer thuisgekomen, hadden we nog net wat energie over om de kerstcadeaus uit te pakken. Vol, moe, maar zeer voldaan doken we toen ons bedje in Rovinari weer in.

25 december, 1e Kerstdag.
Tot onze grote verbazing waren we op 1e kerstdag uitgenodigd in het huis van de burgemeester van Rovinari. Hij had echt een bak van een huis, zoals gewoonlijk vrij lelijk (wij zouden het een hoerentent noemen), met allemaal nepmarmer, glinsteringen en nep goud. Ook hier kregen we de volle kerstmaaltijd voorgeschoteld. Plus nog meer wijn, omdat de burgemeester erop stond, dat we allebei zijn zelfgemaakte wijnen proefden. Hoe meer wijn, hoe gezelliger het werd en voor we het wisten gingen we de volgende dag met de hele familie van de burgemeester naar de bergen en kwamen we de dag erna op de regionale televisie. Deal. Vooral Arevik en ik waren heel erg blij met deze gulle man, want hij kan nog goed van pas komen in onze projecten. :D
Weer thuisgekomen hadden we nog een iets anders voor de boeg: Arevik’s Armeense Kerstmaaltijd. (Weetje: In Armenië vieren ze Kerstmis trouwens op 6 januari en doen ze cadeautjes met oud & nieuw.) Rijst met gedroogde vruchten, een opluchting na al dat zware varkensvlees. Lekker ouderwets een potje kaarten en toen hup naar bed.

26 december, 2e Kerstdag
Na een hele tijd op het telefoontje van de burgemeester gewacht te hebben, besloten we maar om naar Târgu Jiu te rijden. Ze hebben hier enorme kunstwerken van de artiest Constantin Brancui staan, die allemaal op één lijn liggen. Deze lijn waren we aan het lopen toen, een beetje laat maar niet verbazingwekkend, de burgemeester ons belde. Dat hij klaar was om naar de bergen te gaan, waar hij ons op kon pikken? Dus even later zaten we verspreid over twee super-de-luxe auto’s en sjeesden naar de bergen. We hadden Lucian alweer meegesleept, want die arme burgemeester spreekt geen woord Engels. Na een ritje van 1,5 uur waren we helemaal klaar voor wat actie in de sneeuw! Hup die mooie witte wereld in! En toen… gingen we eerst uitgebreid eten. Zucht, dat was te verwachten.
Die mooie foto van papa met die schapenvacht is trouwens gemaakt in het restaurant, het zijn traditionele kleren van schaapherders. Na het restaurant hadden we nog tijd om een uurtje in de sneeuw te spelen (sleeën!). Eindelijk wat beweging na dat slome kersteten.
Toen weer teruggesjeesd met die luxe auto en heerlijk gerelaxt thuis.

27 dec
Lekker vroeg vertrokken om de rest van Târgu Jiu te showen aan mijn ouders. Toen op naar Tismana, om een mooi klooster te bekijken. Op de weg terug door Tismana, kwam ik de man van de Nederlandse vrouw, die ik ooit ontmoet had, tegen. Dus wij stoppen en zwaaien. Hij: ‘Koffie?’ Het bleek ook nog zijn verjaardag te zijn, dus we kregen cake voorgeschoteld en konden lekker in het Nederlands kleppen met de Nederlandse vrouw. Het is echt heel interessant om haar mening over Roemenië te horen, want ze bekijkt het toch lekker met haar nuchtere Hollandse blik. Ze heeft niet het vooroordeel over de zigeuners (Roma), dus ze geeft tenminste gewoon toe, dat ook de gewone Roemenen veel slechte dingen doen. Dat hoor je niet zo vaak uit de mond van een autochtoon...
Na de enige echte ‘Spinazie à la Mama’ op naar de plaatselijke televisie. Het werd alleen maar uitgezonden in Rovinari en omstreken (dat is niet veel), maar toch was de zoon van de burgemeester errûg trots op zijn studio en zender. Eerst werden mijn ouders + Inge een half uur live geïnterviewd en toen kwamen Arevik en ik live op de tv. Leuke ervaring, goede contacten gelegd en het zegt heel veel over hoe speciaal buitenlanders zijn voor een stadje als Rovinari.

28-29-30
Op naar Boekarest! Boekarest was eerlijk gezegd een beetje een tegenvaller. Die gekke Roemenen denken totaal in de omgekeerde wereld als wij: het is vakantie, dus het museumpersoneel moet vrij hebben: laten we alle musea sluiten! Geen enkel ding was open en het was heel erg koud buiten, dus uiteindelijk zijn we maar naar de shopping mall gegaan. :P
Natuurlijk hebben we ook wel wat gezien, bijvoorbeeld het 2-na grootste gebouw (qua volume) in de wereld? Dit is het huidige Parlementsgebouw, dat door de communist Ceaucescu is gebouwd. Destijds heeft hij 1/5 deel van de stad platgegooid dit te bouwen. Ook hebben we de grootste kerstboom in Europa gezien en het plein waar de revolutie uitbrak. Verder is Boekarest volgestampt met hele grote, symmetrische, klassieke gebouwen in het centrum & saaie blokkendozen in de buitenwijken. Het hoogtepunt (naast mijn McFlurry) was het restaurant van de tweede avond. Heel lekker, varkensvleesvrij eten en om bij het toilet te komen moest je door een Engelse telefooncel heenlopen. Humor! Het was ook erg nieuw voor me als ik in het Roemeens de weg vroeg en dat dan de Roemeen degene was die vroeg: ‘Do you speak English?’ Dat zou je nooit meemaken in mijn regio! Al met al was het geen slechte tijd in Boekarest, het kon gewoon beter.
Toen kwam de 30e echt de dag van het afscheid. Zij met de taxi naar het vliegveld, ik via de metro naar de bus naar huis. Onderweg nog met een Italiaan en twee Roemenen gepraat, dat is zo leuk aan alleen reizen!

That’s all.

Multumesc frumos, noroc si la revedere!
Karin